บทที่ 172 ฝันร้ายและการพูดคุยกลางคืน

อัลเบอร์ต้าลืมตาโพลง

เธอกำนิ้วแน่นแล้วคลายออก ก่อนจะเอื้อมมือลงไปแตะน่องของตัวเอง เพียงเมื่อสัมผัสได้ถึงกระดูกที่ยังอยู่ครบดี เธอจึงค่อยๆ ผ่อนคลายร่างกายที่เกร็งแน่น ลมหายใจที่หอบถี่ก็ค่อยๆ สงบลง

แม้จะตื่นขึ้นมาแล้ว แต่ความเจ็บปวดจากในฝันราวกับยังติดค้างอยู่ในความเป็นจริง

โรเดอริกนอนขดตัวหันหลังใ...